Kitap hakkında: 1939 / Knorring'in kişisel olanı açığa çıkaran lirik şiirleri son derece samimidir, çoğunlukla acı verici derecede üzgün, acı, aceleci, umutsuzluk ve umutsuzlukla doludur. Ve bu bir tesadüf değil. Knorring, 1927'de şiddetli bir şeker hastalığına yakalandı ve 15 yıldan fazla bir süre boyunca ölüm alametiyle yaşadı, onun gelişini bekledi, Rus şiirsel Paris'inin aktif edebi ortamından koptu. Şair sık ​​sık hastanede yatıyor, gücü her yıl zayıflıyor: “Temizlenmemiş bir bahçede gün yanacak. / Odanın elektriği kesilecektir. / Hemşire gelecek: “zaten çılgına dönmüş.” / Nabzına bakın - yavaşlıyor ve sönüyor” (1936); “Bu sene yaz yoktu. / Yaz karanlık bir hezeyana gömüldü” (1937); "Gün gibi bir gündü. Beyaz ekranın arkasında / Ciddi bir huzur vardı. / İşte uyuşmuş beden / Üstünü kalın bir çarşafla örttüler” (1938); “Kaderden bir beş yıl daha koparacağım - / Delilikle, çaresizlikle ve acıyla” (1939); "Keşke en az üç ay daha dayanabilseydim. / Tüm gücümle, bir şekilde” (1940); "Ve yaşamak için çok az zaman kaldı, / Ve sonra kalan son gücümle».